Kazım Kırımsoy - Yol

Geride bir türkü boyu kavaklar bıraktım.
Gerisi!, gerisi! diyorum;
ardımdaki kargaşa.
Tüfeklerin ormana çevrildiği yer.
Ayak izlerinden lüks kokular geliyordu insanların
ve kutsal bir görevmiş gibi, besliyorlardı hayvanlıklarını.
Harcayarak yapıyorlardı tapınmalarını.
Kalabalıklar girdi kavaklarla arama
ve bir türkü boyu kavaklara ulaşmıyordu sesim.
Kitaplardan sokaklara insanlar dökülüyordu
ve dolduruyordu şehri yalnızlığım için.

Taaaaaak!-taaaaaak! onların boynuzları var.
Onlar! Onlar! Diyorum.
Onlar kirli bıyıklı işçilerdir.
Onların boynuzları varsa hâlâ, çakallar uluyorsa hâlâ onların duvarında,
benim de dalgalarımın orta yerinde
güneşim var sapsarı, ayetler okuyan.
Onlar kirli bıyıklarını değil
boynuzlarını bıraktıklarında sınırlar dışına
ormana dalıyorum ben de.
Odun her yerde odunmuş gördüm.
Demire nerede vursan aynı ses.

Hepsini bir çizgiye çekip kelimelerin
bir çağlayan gibi kolayına kaçmak akmanın,
belki insana mahsustur, siyahları yakışınmak.
Belki insana mahsustur sandalye olabilmek.
Kalabalıklar hücrelerimi böylece çoğaltıyordu.
Benim kanımda yüksek miktarda insan var.