Kasım Kaplan - Çocuk, İnsan Meyvesi

Ey çocuk; ömrümün eşsiz meyvesi,
Sen doğarken ben de doğdum yeniden.
Hâlâ kulağımda ağlama sesi,
Bir hatıra kaldı olduğun günden.

Tükendi çileler, bitti yoksulluk,
Seni kucağıma aldığım günde.
Bebeklik, ilk gülüş, sonsuz mutluluk,
Çığlıklar atmıştık yürüdüğünde.

Gece başucunda beklediklerim,
Bir hatıra oldu, kaldı gönlümde.
Sen hastayken benim inlediklerim,
En büyük acılar oldu ömrümde.

Gün olur büyür de adam olursun,
Artık hayallerin değişir senin. Kendine bir başka âşık bulursun,
Bir iken ikiye çıkar sevenin.

Bütün hayallerde sen vardın artık,
Başka hülyalarda sensiz dalmadım.
Boyun uzadıkça büyüdü yırtık,
Gene hiçbir şeyden geri kalmadım.

Çocukluk bir çile, gençlik bir çile,
Hepsinde bir türlü çektim nazını.
Rahat bırakmadın uykuda bile,
Yüreğimde duydum hep avazını.

Artık senin için hayale dalıp,
Seninle çok büyük bir servet buldum.
Dünyada en büyük makamı alıp,
Seninle ben ana, ben baba oldum.