Kaan Özer - Yüksek Sesle Pesimizm: İç Organların Bende Kalmış

beni seninle aynı yatakta
saati sorarken yakaladılar.
eller yukarı! demeselerdi söyleyecektin…

siyah, iri kıyımlı bu adam,
güya polis, bir parmağı çıplak
tetikte
iki kişiler
diğeri kadın,
telaşlı, yüzünde müsamere izleri,
yüzünde dün geceden kalma utanç,
neyse… neyse... neyse...!
bir orospu çocuğu gibi çıkardılar odadan ikimizi de.
siren sesi
telsiz sesi
senin sesin
benim sesim
siyah beyaz yankılar ve o ince koridorda çizilen sınırlarımız…

sana sesleniyor sesini moleküllerine ayırmış bir adam.
dolunayı cebimde saklasaydım diyor
sana olan terimden gökkuşakları çıksaydı
organik, iki boyutlu çocuklar artsaydı
bir iki sevişmemizden;
sonra yine saati sorsaydım
aynasızların gecikmesine meraklanarak!
neyse… neyse... neyse...!!!
gece yarısıydık,
kan kaybından ölmek üzere olan eski sevgiliyi üstüne almış ameliyat masasıydık
başkalarının endişesi
söküğü
çürüğüydük

bu şehir iltihaplı diyor sonra.
kısa boylu ve esir.
seni o ihanetin ortasında nasıl bıraktığını anlatıyor…
polisler geliyor,
telsiz sesi
benim sesim hiçbir önemi yok sesi
birbirimize aşık olmanın sesi
merhametin sesi
birazdan bağışlanmayı düşlemenin sesi
hepsi bir arada!

sonra seni çıkarıyorlar
az önce koydukları yerden

adam,
arkandan tüm gücüyle bağırıyor:
ölmeden önce saatine bakmayı sakın unutma!
polis, kadının saatine bakıyor
saat, tüm gücüyle bağırıyor:
tanrıyı reddediyorum!
kadın, polisin yüzüne bakıyor
polis, zor gücüyle susuyor.

adam aşk kaybediyor
hızla!
kadının üstüne yatırıyorlar
telaşla!
polis soyunuyor
adam soyunuyor
kadın soyunuyor
bir hayat düşüyor fırsatın rahminden
adam vazgeçmiş bir sesle kavrıyor ölümü kabzasından
güya eller yukarı diyecek
bir parmağı çıplak
tetikte;
senin olmaya gücüm yok diyor!
kadından başka kimse
anlamıyor…

Not:
beni seninle aynı yatakta
saati sorarken yakaladılar.
eller yukarı! demeselerdi söyleyecektin…