Kaan Özer - Tanrının Kolları

oradaydık…
süt dişlerinden dökülen nefesin kadar anne kokan
ve öfkeli bir serüvenin kahpesi istanbul gibi
dokundukça
uzaklaşan…

peygamberler peşimizdeydi
hıçkıra hıçkıra ağlayan geceden
ateşe düşmüş tanrı'lardan
evcilleşmeyi bekleyen aşkımızdan
korkuyorduk!

öyle çok soydular ki içimizdeki gerçeği
çırılçıplak sevişiyor
ve yeni korkular doğuruyorduk.

bu yüzden bir gün
göğsümüzü parçalayacak şarapnel parçaları.
dudaklarımızı söküp meme uçlarımıza iliştireceğiz, -yetmeyecek!
kaburgalarımızın altına sığınacağız,
-görecekler!
bir 'neden' doğuracağız sevişmelerimizden arta kalan,
kurtuluş köşesinden döneceğiz kıskıvrak,
sokulacağız şairliğimize!
susacağız sonra korkumuzdan…

…
oradaydık.
ölmeye hazır, yeniden yaratılmaya heyecanlı!
son göktaşı gibi ateşli, -devrilip üstünüze,
bu dünyanın ayak uçlarına yanarak düşüyoruz!

ağlayacak birkaç dakikamız yoktu.
bu yüzden kıyametin kemiklerimizi kırmasına izin verdik.

oradaydık.
tanrı'nın kollarında…