Kaan Özer - Emel(e) Sayın

sevgiliden kalan bir miras gibi
paylaşılmayı bekleyen
masumiyeti ısırılmış
ahlakı on sekizinde asılı kalmış babam..

ana rahmine ulaşmış sperm gibi taze
-özlediğim babam..

O! mesaj kutularına mektuplar dolduran
sonra iç çamaşırının içine
emel sayını
ve aşkını,
bir müjdat gezenden
savaş dinçel'e
münir nurettin'den
ahmet özhan'a kadar
her erkekten kıskanan
annemden bile saklarcasına
göğsüne muska yapan adamdır.
O! emel'in kalan şarkıları
O! sanat kadar hüzünbaz,
ve bir gecenin yarısı kalkıp da,
önde giden göbeğine aldırmadan kilometrelerce emele koşandır..

evimde bir akşam verdiğimiz mangal partisinde tanıdım onu
masanın başında
yüreği ateşte pişen
diğer yarısını arayan androjinler gibi
buluştukça gençleşen..

çalışan bir adam yatıyor evimde
yirmi beş yıl gibi paslı
ama güçlü adam..
bir pezevenk
gözüne soksa kriptoniti,
yine de kıvranmaz evimde..
bilir dimdikciliğin
babalığın
dizlerini kırıp oturmuşluğun
ne demek olduğunu..

bu yüzden babadır O!
midesinde kelebekler kanatlanır,
sevinçle korkuyu seviştirir..
ve en önemlisi
kalbi hızla çarpar da en baba duvara bodoslama,
o yine emeline kavuşamaz yıllardır.

say..
say kaç emel geldi geçti satırlardan..
söyle..
söyle vücudundaki salgılar
ne vakit damarlarını parçaladı?
ne vakit parçaladı da
vazolardaki küçük solgun çiçekler gibi
büktürdün annemin başını ?

baba..
bil ki seni aldatıyorum..
iki odayı bölen duvarla çatışıyorum.
sen,
duvarın duyduğu her şeye şahit,
duvar gibi hissiz,
duvar kadar sert
duvarla özdeş
ama emeli sevebilecek kadar cesur bir adamsın..

bir ömre sığdırılmaya çalışılmış adamım!
detone bakışların sancılanıyor..
neye yarar
seninle paylaştığım
saygım yamulmuşsa ?

avuçlarımda bir kaşık su
boğuluyoruz
öyle derin ki için
birazdan Ankara'yı darmadağın edeceksin..

yazdıklarımı babama
anlamadıklarınızı emel(e) sayın..