Joseph Brodsky - Aşk

İki kez uyandım geceleyin: uykusuz
pencere kenarında yanan lambaları gördüm
bitirilmemiş tümceleri bitirmeye çalışan
noktalar gibi düşümde işittiğim.
Bir avuntu vermedi sana gene de.
Düşümde hamileydin
ayrı yaşamamıza karşın uzun süre
suçlu hissettim kendimi bir çeşit, ellerim
karnını okşadı, acemice pantolonuma
gitti aynı zamanda
Tutuşmak için ilişki. Orada durdum
pencere kenarında, sen
düşlerimin karanlığında bile yoktun, terk edilmiş
sabırla geri dönüşümü bekleyişte
kızgın kelimeler söylemeden bu kopuşumuz için Suç bendeydi. Karanlıklar geri veriyor bize
ışığın paramparça ettiği her şeyi.
Karanlıkta kıyıldı nişanımız; Orada biz
iki sırtlı canavarlarız
ve çocuk çıplaklığımızın özürü.
Geri döneceksin bana bir gece yarısı
yorgun ve sıska, geldiğinde
kızımı göreceğim ya da oğlumu
henüz adı konmamış olan. Ve kaçınacağım
odamızın ışığını yakmaktan; ellerim
bekleyişini sürdürecek; biliyorum ki
sizi sessizliğe, gölgelerin ülkesini terk etmek
hakkından yoksunum, ışıktan bir duvar
ayırıyor bizi gerçeklikten
ve beni ulaşılmaz kılıyor dünyamda.