İsmail Malatya - Kendim Çalar Kendim Oynarım

Mütevazi bir hayatım var
Buraya bile ne zorluklarla geldim
Karanlık geceleri bir de
Toprak kokan yağmurları dost bildim
Ne ağız dolusu kahkaham oldu
Ne sesli sesli güldüm
Zararım dokunmaz kimseye
Aslında kimsenin umurunda da değilim
Yüzüme yok bakanım
Olsun, halime bin şükür canım
Ve kimsenin saltanatında zerre gözüm yok
Kendi halimde şiir yazarım
İlham kaynağım çiçeklere
Ve bir de kuşlara ihtiyacım var
Koyun gözlü papatyaların hakkını yememek lazım Gelincikleri, lavantaları boynu bükük koyamam
Ben sevgiye doyamam
Ve bir de sevgilinin kara gözlerine
Gerçi hiç sevenim olmadı
Dokunmadı elim yar eline
Öyle ya yar nereden bilsin bunca şiir saçının bir teline
Olmayanın yollarını gözlerim
Bakmadığım gözlerini özlerim
Aslında bu şiiri okuduğunu bilmek
Ahh! Ah!
Olmaz ama sesinden bir kez duymak, sonra ölmek
Hayat bir kazan, kısık ateşte kaynarım
Kimseyle derdim yok
Kendim çalar, kendim oynarım.