İsmail Kızılay - Çiçekler

Bir sabah karşıma çıktı,
Bir zakkum çiçeği,
İşte o an ben zehirlendim!
Dedi tabipler,
Sen aşıksın arkadaş,
İlacın bende değil senin!

Annem,
Hep küpe çiçeği ekerdi,
O kadar abarttı ki bu işi,
Küpe çiçeği ile doldu taştı her yer!
Delikanlı oldum,
Al oğlum bu sana,
Dedi kulağına küpe olsun,
Her gördüğün güzele,
Gönül sarkıtma!

Bahar geldi,
Kırlara çıktım!
Tarla dolusu papatya ulaştım,
Birini kopardım,
Fala baktım!
Seviyor mu,sevmiyor mu derken,
Sevmiyor da son buldu,
Hay Allah,
Bir yaprağı daha oldaydı ya dedim!

Sonra parkları gezdim,
Sarı sarı,mor mor,
Çiçekler vardı,
Sordum bahçevana,
Bunlar nedir?
Dedi hercahil menekşe,
Uzaktan bir şarkı sesi geliyordu,
Zeki Müren'den,
Menekşe gözlerde hiç vefa yokmuş!
Korktum sevemedim!

Az gittim ,uz gittim,
Dere tepe düz gittim,
Şarkta bir köyde konakladım!
Karın ortasında bir çiçek gördüm,
Sordum bu nedir?
Dediler kardelen,
Vefanın çiçeğiymiş!

Yaşlı bir nine anlattı,
Vakti zamanında, Hercahille,kardelen,
Birlikte yaşarlarmış bir has bahçede,
Geçenlere aşklarını anlatırlarmış,
Demiş kardelen,
Aşkımız burada kalmasın,
Kışında devam etsin!
Buluşma zamanı zemheri olsun,
Kış gelmiş,
Kar yağmış,fırtına esmiş,
Kardelen kışa inat,
Kara inat,
Delmiş karı çıkmış ortaya,
Hecahil hava soğuk,
Başım ağrıyor,hastayım,
Senin anlayacağın bin bir bahane!

İşim kaydım çiçekleri gezmek,
Renk renk,boy boy çiçek seyretmek,
Saksının birinde bir etiket gördüm,
Sarı sabır yazıyordu,
Kitapları karıştırdım,
Aradım araştırdım,
Her aşkta bir özlem,
Her aşkta mutlak hasret olur yazıyordu,
Sonra aşık oldum,
Böyle boynu bükük,
Ve böyle de mahsun duruşumu,
Hasrete yorumladım!

Gel zaman ,git zaman,
Geçti zaman,
Hasrette bitti tabi,
Ve zaman bana şunu öğretti,
Meğer bütün sokaklar aşka çıkarmış,
Korkmak saklamak boşuna!

Hal böyleyken,
Hayat sürüyordu,
Hal böyleyken birileri,
Haydi kalk vakit geldi diyordu,
Dün sabah okunan,
Tekavüt Zekai'nin selasıydı,
O zaman anladım ki,
Herkes aşklarıyla,
Gidecek öbür tarafa,
Yalnız öbür tarafta,
Vuslat var mı,yok mu?
Söyleyen olmadı!