İpek Nemutlu - Yediveren Ayazlar

Ara sıra aklımı çeliyor,
Bir gül tomurcuğu.
Aralanmış dudaklarını hatırlıyorum.
Buğusu camlarda kalmış gibi,
Gözlerinin.
Birdenbire
Habersizliğinde ihtimallerimin peşin sıra,
Ağlamaklı olur gibi oluyorum.
Saatlerin tükenen tiktaklarında,
Nefesimin erdiği,
Kaybolmuş acılar filizlenip,
Çağırıyor yok olmuşluğumu.
Canım yanıyor!
Bilmiyorsun.
Gecenin bir yerinde,
Paramparça rüyalara ağlarken buluyorum kendimi.
Yastığım ıslanıp sırdaş oluyor.
Savrulan yaprakların ardında kalmışım gibi,
Çağrılmadan giriyorum düşlerimde,
Koynuna.
Sonra birdenbire sislerin ardındaki,
Gülümsemene dokunmaya çalışıyorum.
Önce gülüyorum,
Yetişemeyip düşüyorum.
Ağlıyorum,
Ağlıyorum,
Geceler,
Geceler boyu… Ellerin ellerine düşmüşlüğüne yanıyorum.
Ara sıra işte,
Saklanmışım gibi kalbimin kıpırdanışlarına,
Sürükleniyorum,
Küçücük yüreğimle beraber,
Beraberimizde kaygıların gölgesi.
Bir gül tomurcuğu,
Mavi
Pembe
Kırmızı
Alıkoyuyor beni uykularımdan.
Canım yanıyor!
Canımın yanımda olamayışına…
Ayrılık oluyor birdenbire,
Akşam vakitleri.
Hüzünlü aşıklar gibi kokuyor çiçekler,
Yediveren ayazlar soldurmadan önce.
Rüyalarıma ağlamamak için uyumamaya,
Sensiz kalmamak için uyumaya ihtiyacım oluyor.
Kan,
Damarlarımda isteksizce süzülürken,
Bin birinci kez uyanıyorum.
Çok sevmenin hazını bastırıyor,
Özlemlerim.
Çok değil ara sıra ağlıyorum,
Her gece…

.