İpek Nemutlu - Sis

Nefesimden içeri giriyor bu akşam sis.
Gözleri perdeli bir yırtıcı.
Dağıldığını hissediyorum içlerimde,
Çarpışıp kalan dilimde yeni bir dua,
Hiç söylenmedi.
Hala vakur bekliyor sırasını.
Evlada diyor ruhum salınırken ışıkta,
Tükenmiş birçok yalancı cevabım var.
Yalandan ağlayan çocuklar gibi,
Acımasızca sürükleniyorum kendime.
Bir yağmur ormanında ışıltılarım kayboluyorken.
Kıvranıyor peşim sıra sırasını bozmuş anılar.
Nefesimden içeri girip duruyor,
Bir sahil kasabasında karabasan görür gibi,
Hararetle dudaklarımdan dökülen şarkılar.
Ellerim boğazımda kalıyorum.
Kendimi bıraktığım rüzgâr beni bana getirir diye.
Yüreğim martılar gibi pişman oluyor.
Sarı sarı parıldayan gözlerce çevrelenince, Başını eğip önüne göçüp buralardan,
Bambaşka diyarlara yerleşmek istiyor.
Sanki her nefesimde,
Sislerin içinde yeşermiş kestane ağaçları.
İstanbul'un çehresine çizikler atıp,
Dallanıp budaklanıp orman oluyorlar.
Defalarca kaybolduğum varsayımlarda,
Birileri gece gündüz çocuk masumluğumu boğazlıyorlar.
Ne kadar kaçmak istesem de,
Kendi kötülüğüm düşüyor peşime,
Biliyorum,
Elleri yağmur olmuş küçük şeytanların.
Islatıp üşütüyorlar ormanlarımı.
Ve nefesimden içeri giriyorlar…
Kocaman bir şehir gibi istila ediliyorum.

.

İpek Nemutlu