İpek Nemutlu - Sen Ve Ben

Zambak kokulu bir mum alevinde yitirdim kendimi.
Pencere kenarına dayadığım dirseklerim kadar,
Acıdı canım…
Bir ağacın gölgesinde saklı kalmış gibi zaman,
Hoyratça geçip gitti.
Ben, deniz tuzu taşıyan bir rüzgârın ardında bekledim seni.
Zencefil kokan caddelerde dolaştım en çok.
Bacanın dumanında közlenmiş gibi anılar,
Şehrin ara sokaklarına dağılıp kayboldular.
Tren raylarında uyurken,
Sabah ayazında üşürken bulundum.
Uykusunu alamamış dört yapraklı bir yoncanın,
Dördüncü yaprağıyken…
En çok yalnızlık çöktüğünde içime kaybettim kendimi. Bıçakla kesilen parmağım kadar,
Kanadım…
Bir elmanın kurt çıkan yarısı gibi ellerin,
Ellerime değmeden gitti.
Kış güneşi gibi ışıyan bir lambanın altında bekledim seni.
Saçlarımı kazırken,
Gün batımında ağlarken bulundum.
Ortasından çatlamış bir nazarlığın,
Mavimsi sicimiyken…
Zambak kokulu bir mum alevinde,
Yitirdim kendimi…
Bir ağacın gövdesine kazınmış eski iki âşıktık…

.