İpek Nemutlu - Satır Arası

Geçmiş,
Eskiyen bir ayna gibi
Geride kaldıkça, çatlıyor izleri zamanın.
Üşüyor çok derinlerinde,
Zavallı çıplak ayaklarıyla bir çocuk.
En kötüsü,
Basıp gidilmiyor geçmişin üzerinden.
Söylenilenlere cevap verilmiyor.
O küçük çocuğun yüzü
Bir türlü gülmüyor.
Sararan sayfaları hep ağlamaklı sanki
Geçmişin.
Paslanmış bir dikiş makinesi gibi
Durmadan o eski kumaşın,
Gövdesini delip duruyor zaman.
Geçmiş zamanın rivayetinde,
Bir yerlere tutunuyor kalpte yanan.
Geçmiş,
İncelen sesini hiç kalınlaştırmadan Her defasında,
Aynı tizlikle aynı hikayeyi tekrarlıyor.
Hikaye,
Bir dertli ve bir dertlendirenden oluşuyor.
Ve zamanın birinde başlayıp
Uzunca bir süre devam ediyor.
Ahşap pencere kenarına tırmanınca çocuk,
Eline bir kıymık batınca,
Parmaktan öte kalpte sevda kanayınca
Bir anne bebeği için ağlayınca
Geçmiş geleceğe imreniyor.
Herkesin yerli yersiz,
Anlatacak çok şeyi var geçmişte.
Ama ne geçmişle ne de geçmişsiz yaşanmıyor.
Devam etmek kalıyor sadece
Gittiği yere kadar,
Ve bittiğini görene değin...

.