İpek Nemutlu - Safran

Şehir aydınlığa özendi.
Liman kıyısı bir kentte kaybettim umutlarımı.
Toprak kanımı içti.
Hayat,
Seyri doyumsuz bir bahar rengi,
Beni yalnızlığa itti.
Gözün aydın şehir dedim.
Gözün aydın yeni doğan ay.
Deniz yüzüme vurdu.
Talihse teğet geçti.
Hayat, Kanadı açık bir guguk kuşu,
Beni bana itti.
Tüm gecelerin sonunu bekledim.
Gündüzlerin ve ışığın dansını.
Umutları birbirine iliştirdim.
Yeni bir bahar yarattım,
Öfkeleri denize atıp.
Gözün aydın şehir dedim.
Ben, bir kez daha gündüzüm…

.