İpek Nemutlu - Peşime Düşen Hüzünler

Söyleyemedim.
Yüreğimde nerede olduğunu.
Nefesimin cama bıraktığı buğuda,
Adının olduğunu.
Penceremin önünde solan çiçeğin,
En kırmızı tomurcuğunun sen olduğunu.
Kalbimde kendime sakladım her şeyi.
Arka sokakların boş kalışına üzüldüm en çok.
Düşlerimin ağlatmasına.
Mumların duvara bıraktığı gölgenin bile seni çağırmasına.
Bir başucu kitabı gibi bitmek tükenmek bilmeyen,
Yokluğuna ağladım.
Öyle bir yalnızlık çöktü ki içime,
Kör oldum gökkuşağının altından geçip.
Sana ulaşamadan düştüm…
Söyleyemedim.
Yüreğimin ne hallerde olduğunu.
Parmağımın bıraktığı izin sen gibi baktığını içime.
Bir mevsimin bitişine yine sensiz tanık olduğumu.
Unutmak zorunda kalışını kalbimin.
Geçmek zorunluluğunu günlerin.
Sana büyüttüğüm defne ağaçlarının,
Savrulup duran dallarına kurduğum salıncakta, Çocukluğumun sallanıp durduğunu.
Ergenleşmemiş sevdaların can yakan yağmurunda,
Kuruduğunu şarkıların.
Ve hiçbirini dinlemeye cesaretimin olmadığını.
Toprak kokan günlerde ağladığımı.
Anlatamadım kimseye yüreğimin sende kaldığını.
Hiç kimseye hiçbir şey söyleyemedim…
Dört duvarın içinde kısılıp kaldı hayallerim.
Hiç doğmadı eskisi gibi güneşlerim.
Söyleyemedim.
Hasret dolduğunu her yanımın.
Saatlerin geçmez olduğunu.
Ayrılığın içime çok ama çok dokunduğunu.
İhtimallerin uzağımda,
Karamsarlıkların yanı başımda durduğunu.
Bir sır gibi sarmaladım seni yüreğimde.
Anlatmadım.
Kalbime dokunuşu ellerinin kimselere.
Eski bir sandık gibi kaldırdım kendimi tavan arasına
Sustum.

.