İpek Nemutlu - Karalamalar

Psişik bir bütünlüğü var ruhumun bu gece.
Sanki uzatırsam elimi değebilecek gibiyim hayata
Ya da bir nefes sonra ölecek gibiyim…
Gittin.
Tam sayfa bir bulmacanın içe açılan penceresinde,
Asılı kaldı şarkılar.
Üç harfli bir küfür salladım kendime.
Yüreğim benim parçam olmaya isyan edip,
Küçümsedi beni…
Düğümlendim kaldım bir akşamüzeri.
Beni kendime bıraktığında hep yaptığı gibi,
Kustu yüreğim, yüzüme.
Psişik çürümeler belirdi bedenimde.
Sanki, hareket edersem dağılacak gibiyim.
Gittiğinde, Alaca bir çehre edindim birden bire.
Kargacık burgacık üzüldüm.
On dokuz notalı bir türkü yapıştı dilime,
Bağıra çağıra ağladım.
Aynalar zavallıymışım gibi gösterdi beni.
Hıçkırığım yüreğimi tıkadı bir akşamüzeri.
Öyle psişik hallere düştüm ki.
Ağlarken gülecek, gülerken ağlayacak gibiyim…
Gittin ve ben,
Köhne bir konak gibi yıkıldım.
Yalan yanlış ağladım.
Yedinci kaldırım taşına takıldım.
Düşmekten hiç utanmadım.
Saatler yıllar gibi geçmek bilmedi.
Ellerim titrerken, yine de bekledim seni her akşamüzeri…