İpek Nemutlu - Eylül

Adım Eylül,
Bir mahalle kahvesinde oyuncuyum.
Hayat civarında sonuncu.
Yüzümde tren rayı gibi yaş izleri,
Saçlarım darmadağınık,
Ve
Sevda barındırmaz benim yüreğim.
İskambil kâğıtlarının en yalnızıyım diyelim.
Her nasılsa,
Üzerimden hiç çıkarmadığım altın sarı yeleğimle,
Bir bütün halinde beni yakıyor,
Sınırsız bir aşk.
Nerden baksanız,
Bir dönemin en hüzünlü ismini taşıyorum.
Yüreğim karmakarışık,
Siyah beyaz bir filmin sarışın oyuncusun,
Çektiği kederi yaşıyorum.
Tek başıma.
Ve
Kalem tutmaz ellerimle ben,
Sadece gözyaşlarımla arkadaşım.
Kirli yüzüm gibi karanlıklarda dolaştığından
Ruhum,
Küfürler,
Kahrolası bir sakız gibi yapışıyor dudaklarıma.
Bırakamıyorum.
Ama
Bu dünyada barınamadığımdan akıyor, Saklanmaya çabaladığım her odanın damı.
Yine de adım Eylül,
Bu seçim bana bin bir hüzün yükledi.
Annem bilseydi bu ismi seçer miydi?
Bilmiyorum.
Ve
İşte yine cevabını bilmediğim sorularım nüksediyor aklıma.
Çabuk sıyrılıyorum hepsinden.
Çünkü
Adım
Hep Eylül,
Ve
Etrafımda yapayalnız bir duvar.
Yine de mutluyum.
Taşıdığım birçok kedere nazaran,
Peşimde sonbahar hafifliği dolaşıyor benim.
Sokağın diğer tarafında ruhuma düğümlenmiş,
Kendi kendini avuturken buluyorum kalbimi.
Bir umudun yeşermeyen tohumlarını taşıyorum içimde.
Bu kadar acının ardından,
Sanırım,
Gitmem gerek artık,
Beni unutma lütfen.
Ben Eylül.
Ve her şeye rağmen,
Seninle tanışmak bana iyi geldi.

.