İpek Nemutlu - Doku

Gövdem yapay bir kumaş gibi.
Tenim tütsü sonrası yalnızlığında.
Sanki yüreğimi parçalıyorum,
Kendi ellerimi kullanarak.
Ruhum yapayalnız
Ve
Hayallerim bin pişman.
Sanki en büyük düşmanım gece.
Dahası,
Ölüm kokuyorum ben sabun yerine.
Ve
Aşk kanıyor içimde.
Ökse otu demetleri gibi, Savrulan ben miyim?
Ya da
Bu sen misin,
Aynaları ürküten?
Ölüm kokuyor iklim!
Ağlaşırken bedenler,
Cenazeler dizilmiş ardı ardına.
Ben,
Çürüyorum!
Gövdem senin yanında!

.