İlkay Maden - Ne Zaman Senden Bahsetsem

Ne zaman senden bahsetsem
Utanıyor gökyüzü, Renginden oluyor çiçekler
Yıldızlar bir bir kayıyor sen kokan şehirlerin üzerine
Tanrı daha şehvetle işliyor insanları hamurundan
Ateş bile daha büyük bir zevkle alıyor günahkarı koynuna

Ne zaman senden bahsetsem
Kalınlaşıyor kıldan ince sıraat köprüsü
Şeytan utanıyor içime düşürdüğün ateşi görünce
Yaratılışının doğasındaki ateşten
Ve suya aşık olmaktan bahsediyor
Ne zaman senden bahsetsem
O zaman duruyor kum saatleri
Akrep yelkovana daha bir şehvetle sarılıyor

ve ben şimdi
Ne zaman senden bahsetsem
İçimde bir 'Ben' ölüyor
bir 'Sen' dünyaya getiriken ben
Aynalar bile farklı 'ben'değil gördüğüm sanki Sanki herşey sen.