İlhan Kurt - Karayel

Karayel
Gidiyordum her kilometrede
Ayrılığın acısını duya duya
Sen bir buzdağı gibi erirken beynimin buzullarında
Gönül denimizi dolduran ırmak oluyordun
Hayalin dolaşırken tel tel damarlarımda
Karayel kokunu savuruyordu bana

Yürümeye başlamıştı ya aşkın
Kalbimde kınalı bir keklik sekişiyle
Hani bir Ağustos öğleni
Sen susamış bir ahu gibi
İnivermiştin duygu gölüme
Ve ben bir yanak olmuştum
En masum busene

Bu göl çok su vermişti gelip geçene
Ama ilk fırtınayı koparan sendin
İlk seninle kabardı dalgalar
Ah saçlarının tellerinde fırtınalar besleyen güzel
Aylar var ki durgundum ben
Ayalar var ki tek bir dalga çıkmadı gönlümden
O gün bir ağustos öğleni güneş yıkarken beynimi
Gördüğümde o en masum buseni
Dinmek bilmeyen med-cezirlere tutuldum
Artık ne sen teselli edebildin beni nede ben duruldum

İşte buradayım ayrılığı perçinleyen kilometre taşlarını sayıyorum
Bilmem sen şimdi nasılsın ben ağlıyorum
Ayrılıp gelirken yüreğimi rehin bıraktım sana
Bir çift göz saldım ardınsıra
Ben o gün oyuncağı elinden alınış bir çocuk gibi hüzünlüydüm
Sense masum bir Anadolu delikanlısının
Kalbini çalmış şehirli bir kız gibiydin
Şimdi duadayım bir buzdağı gibi eriyorken aşkının ateşiyle
Ah bir üflese de son verse şu yangına soğuk nefesiyle