İlhan Kurt - Hüzün

Hüzün
Akşam olur, karanlığın koynuna siner gelir
Hüzün sokağına hırçın düşler
Yitik sevdalar dolaşır kavak yelleriyle
Tutkular salar kendini bir erişilmez iklime,
Güneş yüzlü sevdalıların elleriyle
Gökyüzü tarla olur sevdalar kök salar
aşk kendini bulur
Leyla'da yittiğinden bu yana ilk kez.
Notalar karışır ezgiler yiter
tınnn diye kopar bir sazın bam teli
Bir soğuk rüzgar eser, düşer aşığın sol eli
hoyratlaşır gölgeler, güneş siner.
Yeryüzüne hüznün karanlığı iner.
Hüzün ki ateşinde tutuşur aşkın alevi
Hüzün ki kül olur her alevle tutkulu bir aşk evi
Yürek ıslanır tarifsiz bu yanışla
Gerçek aynıdır büyük aldanışla
Silinir iklimsiz göz alışlar
Sonsuzluğa ram olurken hüzünlü bakışlar