Hüseyin Özbay - Gönül Rüzgâr Elinde Kalmış

Gönül Rüzgâr Elinde Kalmış

Kırılgan gönüllerin vadilerini avuçlar
Kaybolmak için denizini arar
Bir intiharlık ömrüm
Bir minicik kuş kadar gökyüzüm var
Saçlarına çiçekler kokularını saçar
Ebemkuşaklarına güzelliğin yansır

Ay, güneşsiz ışıksız
Şiir, sensiz bir vaha kadar ıssız
Kurak çölü kim özler
Hasretin olmasa
Gece karanlık olmazdı
Gözlerin ölmese
Ah bu karabasan sensizlik
Saçlarımı yolmasa

Gönül rüzgâr elinde kalmış Yaprak misali çaresiz,
Zalim yüreğine sürgün
Bakarsın toprağına gömdüğün aşk
Gözlerinde yeniden dirilir
Bakışlarında dirilen kalpler gibi
Güneş kalbinin ufuklarında
Işık saçarak umut olur doğar

Gidişinle başlar kışlar
Sen gelince döner kuşlar
Sevda cemresi suya düşer
Gülüşünle erir karlar
Dönüşünle gelir bahar
Güllere yağmur düşer
Ruhumun demirden dağlarında
Ergenekon benzeri demir dövülür
Candan geçen yardan geçemeyen
Âşıklar, türkülerde övülür