Hüseyin Özbay - Gel Nihayet

Gel Nihayet

Sen bitiremediğim en güzel şiirimsin

Gözlerimle gözlerini okşamak
Saçlarında demet demet
Sonsuzluğu koklamak
Bir ömür yetmez bana inan
Aynı yastığa baş koymak
Sensizliği sunma bana su diye
Ölümüm olur kaşlarını çatman
Hıçkıra hıçkıra ağlamasın umudum
Gidişinle vurma beni keleş mermisi gibi
Gel nihayet baharda beni sevsin
Gülüşünle erit buzdan köşklerimi
Kuran sesi duyulsun topraklarımda
Gönül limanımda sensiz kalmasın sevgim
Bakışım hasret kalmasın sana

Gece buz gibi soğuk Üşüyor yüreğim
Avuçlarımda kuşlar ölür
Senin olmadığın yerlerde
Öksüz kalışım yalnızlığımın şarkısıdır
Duyulmaz mı sana feryadım
Kurutmaz mı gözlerini hayalim
Düşer gibi karşımda durma
Uykusuzluğum sen olmadığın içindir
Yaramda kanıyor ellerin sarmıyor

Sen, bitiremediğim en güzel şiirimsin
Okumaya hiç doyamadığım türkümsün
Bunun içindir vazgeçilmez oluşun
Kumlar yürüyüşünü özledi
Rüzgarlar nefesini
Ve sen hala yoksun
Ben yaralıyım, tutsağım
Ama sadece senin mahkumunum.
Esaretimsin hadi kır zincirlerimi
Hürriyetim sensin unutma beni