Hatice Kuzu - Kır-Agı

Yolların başlangıcında
Yanılsamalarla dolu bir labirentti yaşam.
Geceleri akan gözyaşım çağlayanlara dönüşürken,
Kimse bilmezdi attığım kahkahaların neleri gizlediğini.
Ezilmiş kadınlığımın simgesiydi,
Itır kokuları, keselerde saklı duran lavantalar.
Her çiğnenişinde gururum ko(r) kardım …
Ruhumu yaralayan bir neşterdi günler,
Uğruna bedeller ödediğim güncemi kanımla yazdım.
Hapis oldu sararmış sayfalarda en güzel yıllarım.
Zincirlendi en çocuksu düşlerim geçmişin karanlığına.
Hayallerimi kaybettim düşler sokağında… Dondurdu umutlarımı ayazlar…
Üşüdü insan yanım, sustu(ruldu) m….
Susmalar ki yürekte kanayan bir yara,
Çağlayanlara dönüşür vakti gelince,
Nefes almak gibiymiş meğer haykırmak,
Daha kolaymış ağları kırmaktan bir insanı kırmak
Zamanı geçince öğrendim (hay) kırmayı
Kırdım zincirleri, görünce şakaklarımdaki kırağıları,
Haykırıyorum, suskunluğumun sesiyle …
Haykırıyorum, kabuk bağlayan yaralarımı sökercesine…..
Haydi, sen de kır ağını,haykır haykırabildiğince.
Yeniden çocuklaşalım, ikinci bahar gelince…