Hatice Kuzu - Kaybolan İnsanlık

Bulutlar dolaşıyor gökyüzünde
Evlerden hüzünlü sesler geliyor bugün
Çocukların boynu bükülmüş hep
Güllerse dalında solmuş renk renk...
İnsanların yüzünden düşen bin parça,
Nağmeler kırık dökük.
Masanın üzerinde parçalanmış bir çerçeve
Esen rüzgarla savruluyor yırtılmış resimler yere.
Kırılan camlar değil, canlar olmuş sanki.
En değerli duyguların yitirildiği an
Yakalamaya çalışıyorum, durduramıyorum
Akıp gidiyor esen rüzgarla zaman...
Yitirilen neydi o ılık sonbahar akşamında
Ve geriye kalan neydi kurşun yarası gibi içimde
Uzatıyorum başımı kırık camların arasından
Bağırıyorum haykırırcasına:
-Tüm dünyayı, tüm insanları yok sayarak-
Yüreğimdeki bu savaş bitsin artık
Kahrolsun yürek emperyalistleri