Hatice Ak - Kâbus(muş)

Kâbus (muş)
Dün gece,
Bütün gecelerden uzun sürdü,
Yüreğim sanık sandalyesinde
Ben kürsüde hâkim,
Sorular sordum yüreğime,
Şimdiye kadar neye sevindin,
Niçin üzüldün,
Hiç kin tuttun mu,?


Birine haksızlık ettiğin oldu mu,?
Neyi sever neye üzülürsün,
Başkalarının hakkını yedin mi?
Yüreğim en çok sevmekten
Korktuğunu ve üzüldüğünü,
Üzülmemek için sevmediğini,
Sevmemek içinse üzüldüğünü
Söyledi…

Sorgulama sürerken,
Yanı başıma bir yılan geldi,
Önce zararsız göründü,
Sağ kolumun üstünde
Ağrıttıkça ağrıttı,
Kolumu kurtarmak isterken
Birden saldırıp parmaklarımı kanattı
Canım hiç yanmadı yanmasına ama
Zehir dağılmasın diye kolumu
Bağlamak istedim, başaramadım…


Çünkü yılan benden çok iriydi,
Uyandığımda ne sanık sandalyesi
Ne de hâkim kürsüsü,
Meğerse kâbus görüyormuşum,
Şimdi en çok bundan korkuyorum.