Hatice Ak - Göç

Göç
Öylesine mutlu ve huzurluydu ki;
Karşı binanın balkonundaki uyduruk korumalık bile uyandırmaya yetmemişti hayal âleminden, bir an gözlerini yumdu ve o anda her zaman biraz solgun olan yanaklarına iki damla gözyaşı ve masumane bir tebessüm yerleşti, bir an önce çıkmalıydı sokağa, çıkmalı ve kurtarmalıydı kendini nefessizlikten ve çıktı…


Sabah yürüyüşünü yapacaktı saat 06.00 gibiydi alelacele çıktı sokağa;
Her günkü güzergâhta rengârenk Sardunya Saksıları dizilmiş balkona bakarak yürümeye başladı. Anadolu'nun genellikle kurak bir şehrinde değil de, bu güne kadar yaşamayı hiç düşünmediği İstanbul ya da İzmir, Mersin veya Antalya sokaklarında yürürmüş gibi mesela, denize doğru olsundu yürüyeceği menzil, denize ulaşsındı da hangi şehir olduğu pek de önemli değildi, böyle düşünmüştü nedense...


İskelede bekleyen bir teknede;
Ruhunun, aklının, yüreğinin biricik hâkimi işte oradaydı teknenin burnunda, tutunmuştu küreklere. Uzattı ellerini sevdiğine ve avuçları değdiğinde birbirlerine içlerinde bir kıpırtı hissettiler ılık ılık akan bir şey, tarifi mümkün değil, sarılıp birbirlerine öylece kaldılar uzunca bir süre…

Sonra tekneden kumsala indiler;
Yürüdüler dalgalar boyunca tek söz söylemeden, bir kayalıkta yan yana oturup başladılar denizi izlemeye. Seher vaktiydi, öyle dingin öyle güzeldi ki masmavi çarşaf paklığında önlerine açılan deniz, bir an kalkıp suyun yüzünde yürümeyi bile düşündüler hani, hava da bir o kadar serin ve öylesine sessizdi, üşür gibi oldular, iyice sokulup birbirlerine özlemle ufuktan doğacak güneşi aradılar…


Dalmışlardı iyiden iyiye;
Belki de uyuklamışlardı ilk kez el ele olmanın verdiği huzur içindede, görmemişlerdi yanlarına gelen martı sürüsünü, çığlık atmak değildi yaptıkları bir simit uğruna, sanki ninni söylüyorlardı sevdalılara, sevdaya, sevdadan yana. Denizdeki bütün canlılar onları izliyordu, onlarsa ayrımsamadan birinin ülkenin bir ucunda, diğerinin öteki ucunda olduklarını. Umurları da değildi ya, düş bile olsa kavuşmuşlardı sonunda…


Güneş bu gün pembe doğsun istemişlerdi;
Umutlar doğursun insana ve insanlığa istedikleri ne doğaya aykırı ne de çok şeydi. İstemek kul'a, vermek Allaha mahsustur, sonunda günlerdir bekledikleri papatya bile açmıştı sevda renkli çiçeklerini, bu Tanrının Lûtfu değilse neydi…?