[H] >
[Hatice Ak Şiirleri] > Bu Sabah Da Yolum İlk Senden Geçti Şiiri
Bu sabah da yolum ilk senden geçti
'Yaşama ait bütün hissedişlerin kaynağı sen isen
anladım ki ben de yaşıyorum ve varım
her şeyin tek başınalığını düşündüm gün boyu
örneğin kaldığım odanın balkon yüksekliğini aşan harnup ağacı...
işte o da tek başınaydı,
yani fiziki olarak onu tutan yada ona yaslanan
hiçbir şey, hiçbir canlı yoktu…
sadece nereden geldiği ve oraya nasıl tutunduğu
belli olmayan minik bir tül parçasının dışında…
ama tüm bunlar harnup ağacının her yıl yeniden
ne yaprak açmasına engeldi, ne de meyve vermesine…
Güneş; olanca kızgınlığıyla ortalığı yakıp kavururken,
demir parmaklıklara meydan okuyan hanım eli çiçeği,
biraz mahzun da olsa, işte yine açmıştı çiçeklerini,
yanı başındaki zakkum fidesine nazire yapar gibi…
Kendimi düşündüm; neden ve hangi duygudan kaçtığımı,
veya hangi duyguya koştuğumu bilmeden,
birden ağzımdan bana sarılır mısın sözcüklerinin dökülüşünü,
ürkek, usulca ama içtenlikle ve en masum duygularla,
hani minik bir kız çocuğu edasıyla… 'yoktun yanımda'…
hissetmiştin belki, sarılamamak seni de acıtırdı biliyorum,
biliyorum aynı acıları ben de duyuyordum çünkü…
sanki bir savaştı aramızdaki, ne galibi ne de mağlubu olmayan,
kim bilir belki de otoriteyi elden bırakmamak gibi bir zaaftı bu,
ve bildiğin gibi zaaflar insana, daima zarar veren takıntılardandı…
Bizim için de değişmemişti bu kural elbette,
ben aylarca içime kapandım, sanırım sen de öyle,
bir sabah neden diye sordum kendime, hani medeni insanlardık,
bu medeniyet dışı davranışların anlamı neydi öyleyse...
Sevmek dokunmakmış…
Lâf…
Ben sana hiç dokunmadım ki...
Sen de bana…
sadece, evet sadece varlığın yetiyordu,
yada var olduğunu bilmek,
yani öyle zarif, öyle naif ve öyle dobra bir insandın ki
belki tüm bunlardı vazgeçilmezim oluşunun
temelindeki neden ve beni sana bağlayan…
işte tüm bu duygularla bir sabah yolum gene senden geçti,
sen, o her zamanki içten tebessümünle karşıladın beni,
sanki hiçbir şey olmamış, hep birlikteymişiz gibi….
bu sabahta her sabah olduğu üzre, tüm bunları düşündüm tek tek…
Yani demem o ki; sonuç olarak hep benimleydin,
aklımda ve yüreğimde, hayalimde her anımda,
yolum bu sabah da ilk senden geçti işte bak…
Yüreğimse hiç geçmedi…
'Yaşama ait bütün hissedişlerin kaynağı sen isen
anladım ki ben de yaşıyorum ve varım
her şeyin tek başınalığını düşündüm gün boyu
örneğin kaldığım odanın balkon yüksekliğini aşan harnup ağacı...
işte o da tek başınaydı,
yani fiziki olarak onu tutan yada ona yaslanan
hiçbir şey, hiçbir canlı yoktu…
sadece nereden geldiği ve oraya nasıl tutunduğu
belli olmayan minik bir tül parçasının dışında…
ama tüm bunlar harnup ağacının her yıl yeniden
ne yaprak açmasına engeldi, ne de meyve vermesine…
Güneş; olanca kızgınlığıyla ortalığı yakıp kavururken,
demir parmaklıklara meydan okuyan hanım eli çiçeği,
biraz mahzun da olsa, işte yine açmıştı çiçeklerini,
yanı başındaki zakkum fidesine nazire yapar gibi…
Kendimi düşündüm; neden ve hangi duygudan kaçtığımı,
veya hangi duyguya koştuğumu bilmeden,
birden ağzımdan bana sarılır mısın sözcüklerinin dökülüşünü,
ürkek, usulca ama içtenlikle ve en masum duygularla,
hani minik bir kız çocuğu edasıyla… 'yoktun yanımda'…
hissetmiştin belki, sarılamamak seni de acıtırdı biliyorum,
biliyorum aynı acıları ben de duyuyordum çünkü…
sanki bir savaştı aramızdaki, ne galibi ne de mağlubu olmayan,
kim bilir belki de otoriteyi elden bırakmamak gibi bir zaaftı bu,
ve bildiğin gibi zaaflar insana, daima zarar veren takıntılardandı…
Bizim için de değişmemişti bu kural elbette,
ben aylarca içime kapandım, sanırım sen de öyle,
bir sabah neden diye sordum kendime, hani medeni insanlardık,
bu medeniyet dışı davranışların anlamı neydi öyleyse...
Sevmek dokunmakmış…
Lâf…
Ben sana hiç dokunmadım ki...
Sen de bana…
sadece, evet sadece varlığın yetiyordu,
yada var olduğunu bilmek,
yani öyle zarif, öyle naif ve öyle dobra bir insandın ki
belki tüm bunlardı vazgeçilmezim oluşunun
temelindeki neden ve beni sana bağlayan…
işte tüm bu duygularla bir sabah yolum gene senden geçti,
sen, o her zamanki içten tebessümünle karşıladın beni,
sanki hiçbir şey olmamış, hep birlikteymişiz gibi….
bu sabahta her sabah olduğu üzre, tüm bunları düşündüm tek tek…
Yani demem o ki; sonuç olarak hep benimleydin,
aklımda ve yüreğimde, hayalimde her anımda,
yolum bu sabah da ilk senden geçti işte bak…
Yüreğimse hiç geçmedi…
© 2003-2024 www.alternatifim.com/ Her Hakkı Saklıdır.
