Hatice Ak - Benim Köyüm

Benim Köyüm
Bizim köye kar yağmazdı hiç,
Kışın çok da soğuk olmazdı aslında
Evimizin etrafı mersin çalılarıyla çevriliydi
Itırlı, acı bir kokusu olurdu ovuşturulduğunda.


Yaprakları yaz kış yeşildi sandal ağaçlarının
Dalları ipek tenli olurdu, biraz kızıl, biraz kahve
Meyvelerine çilek derdik, sandal çileği,
Kuşlar kışın onlarla beslenirdi.


Evimizin saçaklarını mekân tutardı kuşlar,
Fareler ahşap döşemenin altını,
Işık sönüp, kararınca odanın içi,
Heybetle koşarlardı mertek aralarında.


Eylül ayı bağ bozumu, Ekim ayı çift zamanı
Kasımda zeytin hasadı,
Birde o yıl rahmet iyi olmuşsa Baharı sabırsız beklerdi, köyümün güzel halkı..


Güzeldi benim köyüm, hem de çok güzel,
Ne zaman bencilleşti insanlar tarla açmak için,
Yaktı tüm ormanları, içinde barınan yaban hayvanları
Yanan ormanlar yüzünden gelmez oldu yağmur bulutu,
Abdesti teyemmümle almaya başladı, köyümün haydudu.


Baharda pembe beyaz çiçekler açardı karağan çalıları,
Kekikler pütür pütür, açsam mı açmasam mı havasında,
İlkönce badem ağaçları açardı çiçeklerini,
Deli sevdalar gibi de çabuk geçerdi hay hayları.


Elindekinin kıymetini bilmeyen suçu başkasında arar,
Yüreğini kin, gözünü hırs bürür de,
Kendi yaptığını görmezden gelip, doğru sanır.
Gözümde tütüyor, yaramazlığımın doruklarında
Armut misali dibine düşüp, kafamı kırdığım,
Devasa dut ağacı bile.