Hatice Ak - Ben Köylü Çocuğuyum

Ben Köylü Çocuğuyum
Ben bir köylü çocuğuydum.
Oyuncaklarım;
Bez parçalarına sarılmış, çöp bebekler,
Arkadaşlarım, kedilerle köpekler,
Bir de kuluçkaya yatan tavuklar,
Onlar biraz inattılar.


Vermemek için yumurtaları
Arada bir gagalarlardı ellerimi
Ama hiç kırmazdı dostlarım beni…


Bir incir ağacının gölgesiydi yazın mekânımız,
Anam orada ekmek yapar,
Babam çayını sigarasını orada içerdi, Sigara ile ilk tanıştıran da babamdı zaten hepimizi
Bir iki tane de elma ağacı vardı gölgelik,
Ara sıra kafama düşerdi olgunlaşmış meyvesi,
Canım yansa da çabuk unuturdum,
Çünkü hain değildi bu acı, yaksa da tenimi,
Yakmazdı yüreğimi…


Ben saf bir köylü çocuğuydum,
İlk giyindiğim kundura, komşu kızına küçülendi
Somun ekmeğini 10–12 yaşlarında gördüm,
Katık yerine yufka ekmeğimin içine koydum.
İnsanları çok sevdim, riyasız, yalansız, umarsız,
Ama hep incitildim, kırıldım ezildim,
Eğer bir şans verilse tekrar köyüme dönerdim
Eski dostlarıma,
Samimiyetsiz samimilikleri görmemek için…