Halil Kocaman - Geceler

Bir hoyrattır düşer dilime,
Yaşarken öldürür beni geceler.
Yaşım uzak mı bilmem ama ruhum yakın ölüme
Bildiğim dualarla çoğalır dilimde heceler
Bir hoyrattır düşer dilime

Geceler gibi karanlıktı odam.
Şimdi onu solgun bir mum ışığı aydınlatmakta,
Dikildi gözlerim bir noktaya, içimde büyük bir gam...
Ben ışığa; ışık duvara bakmakta,
Geceler gibi karanlıktı odam.

Hafif hafif dalgalanmakta mum ışığı.
Duvara vurmakta belli belirsiz akisler.
Ben gecelerle sırdaş, ben gecelerin aşığı,
Saat on ikidir söndü tüm lüküsler.
Hafif hafif dalgalanmakta mum ışığı.

Buğulu penceremden baktım sokaklar bomboş. Yalnız birkaç sokak lambası uyanık.
Kapkara gecelerde düşünceler ne hoş...
Gündüzlerin beyaz renkleri şimdi siyaha boyanık.
Buğulu penceremden baktım sokaklar bomboş.

İçimde bir sıkıntı, bir gam, bir keder...
Mutluluk mu? Dert mi? Bahtiyarlık mı?
Bu hal beni her saniye derbeder.
Halim nedir? Çocukluk mu? Gençlik mi? İhtiyarlık mı?
İçimde bir sıkıntı, bir gam, bir keder...

Ve hatıralar gelir geçer aklımdan.
Dalarım gecenin içine sessizce
Hatıralar vurur beni gizlimde, saklımdan
Gecelerin ortasında bulurum kendimi ıssızca.
Ve hatıralar gelir geçer aklımdan.

Manisa - 1999-2000
Halil Kocaman