Gülsen Yüksel - Ben Çocukluğumu Yaşayamadım

kimbilir belki de altıncı yaşım,
anıları kopuk kopuk hatırlarım.
bir babaannem canım, candan anarım
ben çocukluğumu yaşayamadım.

koynuna alırdı sıcak sıcak,
o olmazsa yaşam zehir olacak
çocukluğum hep seninle anılacak
ben çocukluğumu yaşayamadım.

çerden, çöpten bebekler yapardım
bebeklerime çaputlar dolardım
olmadı, çamurlarla oynardım
ben çocukluğumu yaşayamadım.

bir seneliğine Ankara'ya uğrarsın
kucağına verilmiştir, kardeşin
sen çocuksun, o çocuğa nasıl bakarsın?
Ben çocukluğumu yaşayamadım.

bir kara trene bindirilirsin
gözlerimde yaşlar sicim sicim
anam bırakma dersin geçmez sözün
ben çocukluğumu yaşayamadım.

hayallerde hep Ankara vardır
anamın, babamın hayali ıraktır
anasız, babasız nasıl yaşanır?
ben çocukluğumu yaşayamadım.

bir odada üç sınıf birden okutulur
öğretmen azdır, öğretmen yoktur
yine de sınıf üçüncülüğü avutur
ben çocukluğumu yaşayamadım.

gece gündüz yolları beklenir
kilteli ayakkabı hayalleri düşlenir Ankara ekmeği nasıl da lezzetlidir
ben çocukluğumu yaşayamadım.

bir kamyon gelir günün birinde
anam babam gelmiştir sonunda işte
sevinçten uyuyabilir misiniz o gece?
ben çocukluğumu yaşayamadım.

dur! kamyon ölümüm olacaksın
yine canlarımı mı çalacaksın?
nasıl da ağlarım, durmayacak mısın?
ben çocukluğumu yaşayamadım.

ve kavuşmadır üçüncü sınıfın sonu
bana görünmüştür Ankara yolu
olmuş yüreğim hasret çocuğu
ben çocukluğumu yaşayamadım.

otobüse kırkta bir binerdim
havalara uçar, nasıl da sevinirdim
lakin bir bebeğim olamadı, üzgünüm
ben çocukluğumu yaşayamadım.

on birinci yaşım, dördüncü sınıftayım
yok bir önlüğüm, yok ayakkabım
hatırladıkça hep hüzünle anarım
ben çocukluğumu yaşayamadım.

öğretmen tahtaya kaldırıyor
bir önlük, bir ayakkabı giydiriyor
bu son sahne beni, kalbimden hep vuruyor
ben çocukluğumu yaşayamadım.

ben mi unutkanım, hayallerim mi?
annem babam nasıl okşar, beni nasıl severdi?
yaşam, okşamalarına dahi izin vermedi
ben çocukluğumu yaşayamadım.