Gülşen Destanoğlu - Umudun Ayazında

bilmeye çalışmakla geçti
ömrümün bahar iklimi
bir çiçeği olsun koklayamadım
düşünmeden ismini

bir tene dokunamadım
beklemeden ertesini

hep sustum & sevdiğimi...


büküldü belim
ufkumu açayım derken
önümü bile göremedim... düşmemek için
tutunurken düşlere
adı mavi
kendi zifiri
umutla bağlamıştım gözlerimi


...

yüklerimden arınıyorum şimdi
özgür kılmak için yüreğimi

ki hayat&zaten
algılayabildiğimiz kadar değil mi