Gülşen Destanoğlu - Tutunamadık

gecikmiş bir tren
değildi belki
beni tekdüze dünyana getiren

gündelikçi de değildim belki
darlandığında nefes veren

ateşböceği bile olamadım
karanlıklarında yanıp sönen

neydim ki ben
yoktum ki zaten
nasıl varlık olurdum yokluğuna

iki hiçten bir hep
iki yoktan bir var
ters değil miydi bildik doğrulara

ilmeğin boynundaydı
silahım şakağımda
yarınlara borçlanıyorduk her solukta
bir an bir gün
bir şans daha

bakışmadan dokunduk
konuşmadan anlattık sayfalarca

oysa ne kadar açtık
sessizliğimizi bozacak
gözlerimizi yerden kaldıracak
iki kişilik yalnızlığa

başaramadık

dokunduk
sustuk
savrulduk

yine
yeniden

tutunamadık