Gülşen Destanoğlu - Martı Çığlığı

eh be şairim neyleyim
ne ki benimle derdin

emret nasıl yazayım istersin

mesela
mevsimsiz yağmurlar yağsa yarınlarıma
anıların kesif kokusu dolsa odama
kanatları ıslak martılar
çinko damlarımı gagalasa çığlık çığlığa

sonra evimi su bassa
sövsem altyapıya

ya da

gülkurusu akşamlarda
ılık bir meltem dolansa saçlarıma
varsam sessiz kıyılara
yakamoz toplasam bolca

ev ahalisi yakamozla doymam
ekmek isterim dese
ben de ağız dolusu sövsem işsizliğe

ne ki
seni mi kırayım
olmadı
hüznümle yakarım aynaları
erimiş sırlarını sürme diye çekerim
aklıma bir iki ayarla kahkaha bile atarım
hatta inan
lalelerin büyüsüne kapılır
ektiren lalelere
nedimce methiyeler de düzerim

değil mi ama maksat sanat kazansın

hatta ben senin için
yıldızları merdiven yapıp aya çıkarım
ortaya mevsim imgelerinden bir salata doğrar
gözyaşımla tuzlarım
üzerine limon diye anılarımı sıkar
orada bir çilingir sofrası kurarım
dilimlediğim düşlerimi şaraba yatırır
güneşte ızgara yaparım
damıttığım yalnızlığımla demlenir
yalan mavi yerkürenizi seyre dalarım

olmazsa
bakışıma açı olsun diye
amuda kalkar öyle bakarım

seni mi kıracağım
maksat sanat kazansın

diyeceğim amma

varsın sanat
benden evvel kazandıklarına saysın
hem
benim gibi bir kayıbı kazanıp ne yapsın
varsın entelim
zaten anlatmadığım bir şeyi
anlamış gibi yapmasın

ben aklıma ziyanım
yok kimseye zararım

şu çivisini kafamla çaktığımın dünyasında
yok mudur
alnımı sildiğim peçeteye karalayacak
bir çift kelam hakkım