Gülşen Destanoğlu - Kıyıda Sayıklamalar

kıyıdayım
ilerde
derin mavilerde
görüyorum açık ufku
ama burası gri ve puslu
ahh bu sığlar
sivri çakıllar
geçmiş kırıklar
ve kabuklarla dolu

üç adım atabilsem
kendimi sulara bir bırakabilsem

sonra
sonrasından bana ne
akıntı nereye götürürse

denedim kaçtır
daha ilk adımda
geri kaçıyorum çığlık çığlığa
her yanım çizik yara

soyunmuştum oysa herşeyi
geçmişi
öğretilmişi
tek gözüm çıkışta kalmasın diye
yıkmıştım köprüleri
dönüş de yok artık geri

ne yapmalı ki

şimdi böyle umutsuzca
otururken kıyıda
çocukluğum düşüyor aklıma
bizim arka sokaktaki
makedon emine abla
şerrimden korumak için erikleri
dikenli telle çevirmişti bahçeyi
yine de ne yapar eder
sırtımda çiziklerle yerdim o erikleri bir kaç oklava yemedim değil hani
oysa hasan amcanın bahçesi
çocuklara serbestti
ama nedense aynı değildi lezzeti

haydaa erikler nereden çıktı şimdi
mevzu bu değildi ki

bir şey yapmalı diyordum
bir şey yapmalı
ve bu sığları aşmalı

ama ne

üç gulhü bi elham
derdi anam
şimdi işe yarar mı ki
koca bir dalga çıkıp
beni kucağına alır mı ki
sanmam
öyle olsaydı
mutsuz ölmezdi anam

amaan çaresizlik işte
saçmalatıyor böyle

ahh ne vardı hemen soyunacak
tüm birikimleri
tedarikleri
tek tek yakacak
üstüne üstlük
bir de köprüleri atacak

off off yok
hiç yolu yok

güneşi böyle uzaktan seyrederek
maviyi özleyerek
bu gri kıyının ayazında
öleceğim titreyerek