Gülşen Destanoğlu - İhanett

düşlerimle tutuşturdum bu ateşi
önce hayallerimi kül etti
sonra kelimelerimi
geçmişimi
geleceğimi
tüm ezberlerimi
çıplak bir pagan gibi
ateşe verdim herşeyimi&ısıtmak için bizi

her seferinde& buza kesmiş cümleler dökerdin
usul usul sönerdi
sönerdim
dönüp gitsem derdim uzaklara
gitsem bakmadan ardıma
gitsem
gitse
bitse
derdim de
gidemezdim yine

kırıklarımı atardım içine
harlanırdı
yüreğim buz tutar
tenim yanar
ben kanardım

nefes nefese hüzün
ter olur akardı tenimden

sıkardım avuçlarımı
kırıklarım batardı
sessiz bir çığlık atardım
kızıl bir hüzünle gelirdi ölüm
her seferinde
bir ben daha ölürdü içimde
ölürdüm de gidemezdim yine

çoğaltmak için seni
hep azalttım kendimi
usul usul
can çekişir gibi tükeniyordum

gitmek gerekirdi bittiğimde
gidemezdim biliyordum

sönüyordu ateş& azalıyordun
ben zaten yoktum
sen ateşi seyrediyordun
hiçbirşey atmıyordun
atmazdın biliyordum
sönsün istiyordun
gidemezdim& seni seviyordum

şimdi ihanet diyorsun ya adına
başka iklimde kendimi çoğalttığıma
ödünç düşler almıştım oysa
sönmesin diye bu aşk ateşi

hadi
al önüne takkeni
dök masaya ezberlerini
yargıla
sorgula

kır kalemimi