Gülşen Destanoğlu - Çocuk Oyunu

lalettayin bir şubat
günlerden de pazardı

iklimin soğuğuna inat
gökten şiir yağıyordu
üstüm başım şiir
içim dışım yalnızlık

sırılsıklamdım üstelik
...

önce gözlerin geldi
sonra sesin
sokulup yamacıma
yıllarca biriktirdiğin seni
bırakıverdin avcuma

sustum & dinlerken
mütemadiyen konuşan seni...
sanki yıllardır kayıptım da
bir solukta anlatıverecektin
hazır bulmuşken beni
öyle telaşlı
öyle derin
öyle bendin

seni kendimden bildim...

(uyandırıp & tank gölgelerinden kaçırıp
herkeslerden sakladığım
erken büyütülmüş çocuğu
seninkine yaren ettim

mızıklansan da arada
oynadın sabırla & oyunları hala
darağaçlarında sallanan çocukla)
...

II


önce horoz günaydın dedi
sonra güneş gerindi
baktık ki & biz iki serseri
yudum yudum içmişiz geceyi

gece ve şiir aşkıyla
sarhoştu sabah da
o kafayla ikimizi de çekti koynuna

sabah & sen ve ben
serildik umudun yatağına

-şiir gibiydi ellerin
yüreğime sıcacık dokunuverdin-
...

III

uyandık
güneş ağır ağır çekilirken uykuya...

endişeyle baktık
yıktığımız duvarların enkazına...
telaşlandık
onlarsız çırılçıplaktık...
utandık
zira insandık...
(deşifre olmuştuk ya
artık mütemadiyen susacaktık)


biz olmak ağırdı
hemen toparlandık
acemi inşaat işçileri gibi
eğri büğrü de olsa onardık...

yarım yamalak
sen ve bendik artık

tam olmak için kaçtık

...

IIII


yine bir pazardı geldin
nasıl lazım öyleydin
tastamam sendin
oysa ben becerememiştim

dokundun yine
bir yanı sende kalmış ben'e

dağıldı
meydanı çocuğa bırakıp
sana katıldı

öyle sandı

sıkı sıkıya kapalı bir kapı
cillop gibi bir duvar
ve arada
pencereden gülümseyen sen
yabancı...
bahar demişti dilin
yaz demişti gözlerin
yalancı...


şimdi ben
oyun bitmiş dedikçe
içerimi tırmalayan hırçın bir çocuk
ve yumruklamaktan bitap
kanayan ellerimle

üşümekteyim
eşiğinde