Gülşen Destanoğlu - Ayrılık Vakti

küçük bir ayrıntıdan fırlayıp
yumruğunu çakınca hakikat
birden devriliverir
düşlerinle ördüğün barikat

devrilirsin
...

ele uyup & el gibi durunca
tuttuğun el
omuzlarına gri bir akşam çöker
uğultular içinde kaybolur
o bildik sesler...
silinir yavaş yavaş
tüm tanıdık yüzler...

-var sayılmadığın kadar yoksundur ya-

kaybolursun

...
susturamazsın
içinde ağlayan gamlı baykuşu
kandıramazsın
akrebe küsmüş yelkovanı

ve kirpiğine asılınca
kuzeyden esen bir yel
çayının son yudumunu boğazına dizer
...

-gururundur
elleri iki yana düşmüş yalnızlığını
yerden kaldırıp götüren
omuzlarında dünya
gidersin peşlerinden-


koca bir nokta yuvarlanır boşluğa
koparak & yüreğindeki ünlemden