Gülşen Destanoğlu - Aynanın Gör Dediği

ateşe değen parmağının yangısını
küçük bir kesiğinin acısını unutamaz da
diri diri yakılanı
oluk oluk akan kanı
kanıksar insan & her nasılsa

belki bundan
davulun sesi hoş
acının sesi boş gelir uzaktan...


-kendi çığlığıdır duyduğu & sadece
kendi acısıdır duyumsadığı
başkasının yerine koyabilmektir
en zorlandığı-

belki sırf bundan
herkesi ısırmadıkça
daha çok yaşayacaktır o yılan


hoop diyecek şimdi okuyan
aynı kefeye girmez bilirim hiç kimse ama o kefe hep doludur nedense

zaten farklı olduğumuz zannı değil midir
bizi birbirimizden ayıran


hasılı
hata aranmaz teşbihte


ya
biraz daha & ışık
için yanarak

ya da
kakalak gibi
iki kırıntıyla avunmak için
karanlığa kaçarak& yaşar insan

ya ışığı bilmez
ya karanlığı farketmez
kendini başka sanan