Gülşen Çağan - Eylül

Eylül sonrasıydı
Ayaz vardı
Ayrılık türküleri dolamıştı diline bir mendilci çocuk
Kırık ve esrik günbatımlarına emanet edilmişti bütün tebessümler
Benim de yangın yeri kadar acıyordu içim
Sevdamızın değdiği bütün kaldırımları
Sensiz adımlıyordum artık
Ellerin hiç olmadığı kadar uzaktı
Beni sarı takvimlere bırakıp gittin
Eylül sonrasıydı
Ayaz vardı

Şehre bulanık yağmurlar yağıyordu o günler
Ucuzdu sevda
Ve kiralık aşkların ilanını basıyordu
Kirli manşetleriyle gazeteler
Sabah kahvemin tadına
İkindi çayımın demine
Senden artakalan bir hüzün sızıyordu
Ve dolunay gecelerinde dinlediğimiz şarkılar
Artık halden anlamıyordu
Hatıralar maviye çalıyordu deniz suskundu
Ve gök rengi gözlerin hâlâ aklımdaydı
Beni sarı takvimlere bırakıp gittin
Eylül sonrasıydı
Ayaz vardı
Senin bırakıp gittiğin yerden
Devam ediyordum hayata
Alışmayı öğreniyordum
Yokluğunla yağmalanmış yeni bir İstanbul'a
Postacıların bile bilmediği bir adres
Mektupsuz gurbet akşamları
Tütünsüz bir türkü
Şairi firarda bir sevda şiiri
Ve ekmekle peynir kokulu sonbahar sabahları
Alışmayı öğreniyordum
İstanbul'dan artakalan yeni düşbatımlarına

Gün doğuyor gün bitiyordu
Kör istasyonlardan her sabah sensizliğe kalkıyordu
Bütün trenler
Sen bilmiyordun ama martılar da acıyordu
Kanatlarını bırakıp gittiğin yerden
Tuttuğun her telden
Saçlarıma rüzgâr damlıyordu
Avucumda tutuştukça sevdam
Sana ödünç veriyordum bütün düşlerimi
Aşk uzaktı artık
Aşk
Mendilci çocukların elinde nasırlı bir hazandı
Beni sarı takvimlere koyup gittin sevgili
Eylül sonrasıydı
Ayaz vardı