Gülseli İnal - Bir Gün Işığı

Artık yok bana izin bu sabah
göremiyorum ışıklar nerede ben nasıl kayıp bir denizde
titrek yıldızların ölü çekiminde
toz atmosferinin yeşil akışında
yıkımın sırsız bir aynadaki duruşuna
gövdemin hiçe sayılmasına
ki ürpererek görüyorum bir ırmak dinleniyor artık
gövdemde

ve et kan can olarak anlaşılmanın acısına
yok bana dirilip yerden kalkmak
ellerimi sizin bakırçalması yüzünüze uzatıp kirletip
o bile yok tarih bile yok yaşam defterlerimde
yok diyorum size

yağmurun bırakıp gittiği gölcüklerde var yaşamımda
görülmemiş fırtınaların açtığı o büyük boşluklar var ki
duruyorum
ellerimden kurumuş nergisler düşerken toprağa

duruyorum o benim tarihimi yapan büyük derin boşluğun önünde

yakutumsu kurtlar ki oynaşıyorlar dibinde
melekler kızlarına ninniler söylüyor
o sedef o çiğden o ince kızlarına

göklerden serinliği
otlardan çiğleri

yeşil dereden alıyorum gizi
o büyük boşluğun beni sürükleyen gövdemi parçalayan boşluğun
önünde
duruyorum şimdi

mercanlı karanlık durmadan çekiyor beni
dilim tutuk bir ayağım aksak söz çıkmıyor ağzımdan
yağmurun insanı arkadan vurmasına
su hancerine
alev yarasına
boğuntunun izine
yanığın akan gülüne
çıplak gövdeme tenime bir gün ışığı
ve çarpıp geri dönüyor ışık tenimden çıplak gövdemden
siz
görmüştünüz hani

ki tutsaklık bitmeli artık
ve kendini kemiren yürek ve tüm isteği gömen
kendimi yok eden o büyük boşluğun önünde
ah neler görüyorum titrerdi yüreğiniz
yok artık ruhumun kırgın olduğu yerlerde dolaşmak
yok diyorum şurada bir defalık
hırpalayan rüzgarların estiği karakayalığın alnında parlayan maden
kabuksu maden
yoksa benim size vermeye göğsünüze takmaya çalıştığım şey mi

sıvı istekler
su cinlerinin iniltisi
işte hepsi birden sarıyor beni
neden sıvı kayalık durup duruken eriyor ve
parıltısını saçan o maden
bitkimsi öz

dayanıp duruyor yaşama suya toprağa rüzgara ve bana
ve savaşıyor amansızca ve su cinlerinin ölüm dansı başlıyor
bende oluşmuş tohumları siz toplamadan
bozmadan derimin gerginliğini
toprağın elmas parıltısını

ey siz dediğim sizler
istemiyorum
artık isteğin de en son sınırını