Gözde Hatiboğlu - Yüreğimdekilere

Yürüdüğümüz yollar aynıydı bunca zaman. Aynı bahçede aynı hayallerle büyüdük aslında. Gülümseyen gözlerden ve deneyimlerden öğrendik her şeyi. İlk sevda yanığımız belki aynı vakitlere denk düştü. Acıdık. Tek tek değildi acımalarımız da. Birlikte öğrendik aşkın acıtan yanını. Birbirimize dayandık zor anlarda. Hep vardık, hep birlikteydik yıllarla. Gün gelip hayatın içine girene dek aynı mekanlardaydık üstelik. Yine de yitirmedik mekanları. Sadece sayılı zamanlara sığdırdık. Hep aynı zaman, hep aynı yerde, her dönümde bir araya geldik. Şimdi aynı yerden bakmıyoruz hayata. Farklılaştık ve kendimize deneyimler biriktirdik. Yaşanmışlıklar aynı olsa da farklı tecrübelerle götürmeye çalışıyoruz hayatı ve o tecrübeleri paylaştığımızda kimimiz gülümsüyor, kimimiz hüzne yakınlaşıyor galiba.

Büyüdük mü ne farkına bile varmadan? Yıllara yeniliyor muyuz? Bizi de sarmaya başlıyor sanki sorumluluğa yaklaşan hayatlar. Eskiden olsa hadi çocuklar oyuna derdik hepimiz. Gelecek yok. Geçmiş yok. Şimdiydik aslında daha o zamanlarda. Çocuk yüreklerle ne kadar algılıyorsak o kadardık, ama anlardık.

Hayat; ilk kez sana karşı mücadele yolumu bilmiyor gibiyim. Garip bir his bu yüreğimdeki. Bir şeyler geçip gidiyor sanki çocukluğumdan. Büyüyorum galiba. Uzaklıklar acıtıyor sanki artık. Hani eskiden gitsek bir an önce uzaklara derdik ya, şimdi keşke hep yakın olsaydık diyoruz. Özlemlerin tadı değişti. Kavuşmalar daha bir hüzne yakın artık. Yollar uzun geliyor. Gidişler. Dönüşler. Göz yaşları artıyor. Hani zorla gidilirdi ya eskiden o çam kokulu dağlara. Şimdi her akşam evime dönerken içime çekiyorum sanki o kokuyu ve özlüyorum çamlarımın yaylasını. Evimi özlüyorum. İyot kokusunu özlüyorum, denize karşı uyandığım odamın penceresinden sabahları burnuma gelen. Ve gitsem diyorum. Gerilesem. Baştan yaşayıp baştan büyüyebilsem.

Şimdi ortasına bile gelmediğim hayatımın - ki neresidir ortası tanrı bilir - karşısına geçtim, dünden bugüne bakıyorum çocukluğuma dost yürekle konuşurken. Oynadığımız oyunlar geliyor aklıma. Koşturduğumuz bahçelerde koşuyorum yeniden. Bir sürü anı hatırlıyorum gülümseten ve sırtımı dikleştirerek oturduğum yerden, kararına destek olmaya hazırım diyorum yürekten. Sıra sıra kopuşlar sanki dağılan bir tesbihten.

Gün gelip yeniden hayatlar kurduğumuzda, aynı çocuk yüreklerle can vereceğiz onlara. Sevmeyi, üzülmeyi, birlikte büyümeyi öğreteceğiz öğrendiklerimizden. Değerleri korurken, bize can verenlere sarılacağız belki biraz daha fazla. Ve hayat yine devam edecek kaldığı yerden.

Evim. Ailem. Yüreğim..
İyot kokum. Çamlı yaylam. Çocukluğum..
Hepinizi içimde korumaya çalışıyorum..
Büyüyorum..Yoruluyorum belki biraz daha..
Hayatımın yaratıcısı olmaya çabalıyorum..
Galiba başarıyorum da..
Biliyorum herkes şanslı değil bu kadar..
Sayenizde ben oluyorum..
Arkamdaki gücün büyüklüğünü hep hissediyorum..
Ve sizi çok seviyorum..