Gözde Hatiboğlu - Yarım Bıraktığım Yazıyı Tamamlıyorum

Bedenimi ateşler basarken, yüreğimi yaz ortasında ayaza koyan sevgili; serzenişte dilim. Sağanak yağmurların kararttığı şehirde özlem ıslattı tenimi yağmurdan önce, karanlıkta kaldım. Önümü göremiyorum, sanki aklım başımdan gitti. Ağlıyorum ama yanlış anlama gözyaşımı, sevgime zırh ondan akıyor. Tükenmişliğimle baş etmeye çalışırken kaçtığım şehirler cezayı bedenime yüklüyor, hastayım şimdi. Hep söylediğim gibi; sesini duymadığımda eksiğim, keyifsizim, gözlerim nemli.

Tesadüf müydü, yazgı mıydı bilmiyorum senin farkında olmadan yaptığın tanıştırma, yakınların sevgimize duvar oldu geçit vermiyorlar gidişime. Kim kimin hayatına dokundu düşünüyorum. Bu kadar yürekten ve samimi paylaşımlar olmasa dayanılmaz sözlerinin ağırlığında omuzlarım çökerken kalır mıydım bilemiyorum. Kader diyorum halimize belki karmaşa birazda. Olması gerekenler oluyor işte önüne geçemiyoruz. Su, yolunu buluyor ne koyarsan koy önüne. Duaya susuşum bundan.

Geceye kaçtım denize yakın bir balıkçıda dostlarla. Sohbet hoş, kahkahalar dolanıyor ortada ama yokluğun saklanamıyor. Dilim tutuk biraz, ses tonum düşük. Deniyor ki; keyfin olmuyor aşkına dair sözlerin dudaklarından dökülüp gülüşüne yansımadığında. Öyle be sevdiğim. Yanıyor işte yine gözbebeklerim. Ah be İstanbul diyorum çalan şarkının tesadüflüğüne isyan ederken, bu kadarını bari yapma. Bu mevsimde nerden aklına geldi 'Kardelen'. İç çekişim, Çırağan Sarayının oradaki köprüden geçerken dilediğim mucizeler hep senle ilgili. Kendime gelmek için senle beslenmeliyim.

Karışık ve ağırlaşan başımla, ısmarlama aşklara yürek sığmıyor diyorum arkadaşıma. Dur ve zaman ver kendine ki doğru aşk çıksın karşına. Haklısın diyor; sana inanmak bile aşka inanmak gibi. Ağlıyorum. Çocukça bir kırgınlık içimdeki. Aramadın. Şimdi düşününce anımsamıyorum bile neden aramayışına takıldığımı o gün. Sadece sesini duymak istemişimdir her zamanki gibi. Mürekkebe gözyaşı karışmış sonra. Gece uyku vaktine yaklaşmış, sıcaklığıyla dilimi yakan nane limon karışımı, kokusuyla da alıp başımı götürmüş beni Akdeniz kıyılarına.

Hastalığı bile kendime yakıştıran bir hal içindeymişim o gün, iyi gözüküyorsun demiş insanlar. Saklanmış özlemler, kaygılar. Tanrıyla sohbetlemişim. İçimin en ücra köşelerindeki şeyleri en iyi bilen o. Huzuru ve mucizeleri hayatıma veren o. Geçecek biliyorum. Hep geçti çünkü. Bugün dönüp baktığımda olduğum yerde mutluluk duyuyorum. Sessiz, sözsüz, bedensiz belki de sadece duruyorum ve sadece seni seviyorum. Koşulsuz. Tanrısal. Coşkulu. Varlığına varlığımı katarak yol alıyorum şimdi sığ sularda ama okyanus bizi bekliyor. Eş zamandır birbirimize sözlerimiz bilirim. Aklıma düştüğün yerdeyim yüreğinde. Ne fırtınalardan geçtik, alabora da olduk. Bak; her şeye rağmen durduğumuz yer bugün, burada, şimdiki zaman. Sevgim vicdanımdır can özüm. Senden en çok bunu öğrendim. İçindeki yerimi sorgulamayışım bundan. Klasik cümlemdir bilirsin sevgilim; mucizemsin benim. Başıma gelen en güzel şeysin. Neredeyse iki ay önce yarım bıraktığım yazıyı tamamlıyorum da sözcükler sana methiyeler dizme peşinde hala. E artık bitti. Sıcak bir kahve içip Şehr-i İstanbul'u seyretmeye gidiyorum. Rüzgâra söylerim kulağına fısıldar gerisini.