Gözde Hatiboğlu - Sahibine Mektup-1

Geçen zamanı sayamıyorum artık. Ben hiç bu kadar uzun süre sensiz kalmadım ki. Yaramazlık yapmış da nasıl saklanacağını bilemeyen çocuklar gibi elim ayağıma dolanıyor. Mutsuzluk bulut gibi üstümde, sürekli hüzün yağmurları altındayım sanki. Her şeyin içindeyim ama dışındaymışçasına bakıyorum. Hayaller kuruyorum bize dair. Aslında gelecekten çok geçmişi yaşıyorum. Hep geçen sene bu zamanlar diye başlıyorum söze, yine aynı söylemlerle bitiriyorum. Eksik her şey, en tam denen yerde bile seni arıyor gözlerim. Bir tesadüf, bir söz, bir bakış, bir hatırlatma her ne olursa olsun yeter ki sana dair olsun diyorum.

Sabrımı savunuyor ve koruyorum hala. Yokluğuna alışmanın tek yolu sabırlı olmak çünkü. Ama gerçek asla alışılamayacak bir yokluk oluşun. Alışırsam nefesim tükenir, alışırsam zaten yaşamıyor olurum. Çünkü senin yokluğun demek benim yokluğum demek. Halen her sabah uyandığımda yanımdaymışsın gibi sana günaydın diyorum. Her gün batımında senle hesaplaşmalarımı yapıyorum. Elim telefona gitmiyor artık, sadece fark bu. Eski bir senli zaman yarattım kendime oradan çıkmıyorum. Maskelerim var yüzümde gün içinde, kimse fark etmiyor içimden geçenleri. Biliyor musun sevgilim üstelik hislerimin aksine davranmayı da öğrendim.

Yaşamayı öğrendim birazcık senden sonra. Biriktiriyorum tüm güzel şeyleri yaşamın içinden, elbet sana heyecanla anlatacağım zamanlar gelecek. Elbet yine ışıl ışıl gözlerimle paylaşacağım yüreğimi senle. Beklemeye aldığım şeylerle de mutlu olmayı beceriyorum artık. İçimde paylaşıyorsun ya benimle, yetiyor. Hiç olmadı çok mu daraldım yazıyorum sana işte, sanki konuşurcasına, sanki içimin en ücra köşelerinde elimi tutmuş yürürcesine seninleyim.

Gezinti bir ruh halindeyim günlerdir. Şehrin dar geldiği doğru. Kaçıp gitmek hissi var sevdiğim yerlere, farklı zamanlarda faklı şekilde olduğumuz ama aynı mekana iz bıraktığımız tatillere gitmek istiyorum. Bu nasıl adanmışlık hali diyorum bazen, nasıl inanç her şey sanki planlı programlı şekilde sana çıkıyor. Beklemeye gücümün kalmadığı yerde öyle bir işaret sunuyor ki ilahi adalet mucize diyorum. Hatta bazen yeterince yürekten ve koşulsuz değil mi sevgim kuşkusunu yaşıyorum. Daha ne vermeli ki uğruna. Her şey.. Zaten her şeyim sen oldun, kendimi geride tutum ben sen olmak için. Eşitledim sonra kendimi sana. İndirgediklerimin bedeli ağır doğru, olsun be canım kalkarım altından bunun da. Yeter ki o içimin sen yeri var ya, kal orda.

Özlemin tadı başka sanki bu günlerde. Daha önce bu kadar çok özledim mi ben seni. Yok özlemedim galiba. Arzularla baş etmek de zorluyor bazen. Ten çekiyor ötesi yok. Kafamı dağıtmak için neler bulmalı şimdi. Bir dost çaldı kapıyı, belki biraz sohbet etmeli. Seni anlatmalı azıcık. Biraz ışıldatmalı gözlerimi. Duyarsın belki canım sesimi, dinlersin belki sende içimdeki kendini.