Gözde Hatiboğlu - Parmak İzimsin

Belleğime nakış misali işlediğim,
Mutluluk konuşmalarımın başlangıcı,
Samanlıktaki iğneyi elime batmasıyla bulmak gibisin.
Kendime benzer, belki bir o kadar faklı,
Öyle bir aşksın ki sevgilim,
Kavrayışımsın, algımsın belki biraz da körlüğümsün.
Çoğu zaman sinir bozan bekleyişlerin isyanındasın,
Deneyimimsin çoğu zaman da içinde mutluluk aradığım.

Gelecekle ilgili hayallerimden korktuğum anlar var sevgilim.
Kendimi kaybettiğimi sandığım çıkmazların,
Hepsine başka yer verdiğini sandığım yarı zamanlı yürek kiracıların var.
Belki bunlar benim yanılsamalarım, iç seslerimim yazı hali,
Bilirim ya da inanmak isterim, herkesten başka, en özel yerinde benim izim var.
Nereden başlamıştık biz bu aşka hatırlar mısın sevgilim.
Boşluktan çıkmıştık yola, boşluğun içindeki hiçlikten belki de
Güçlü hisler peşindeydim ben hayat rollerimde, sen değildin.
Yaşantılar, paylaşımlar nerden nereye getirdi bizi.
Bak aşktık, heyecandık, başlayıp biter sandığımız kaçamaktık,
Ön hislerin sınırlarını zorladık, aydınlandığımız bir noktaya geldik

Görmek istediğimi gördüğümden emin olmak derdim şimdilerde.
Durum daha da kötüleşiyor gibi görünse de, öyle değil
Ne insanların ağızlarında dolanan olur olmadık kelimelere,
Ne dinleyerek gülümsediğim sen anlatılarına,
Beni sevdiğini söyle şeklinde bir tavra ne de,
Esir olamam kendimden vazgeçip aşk sandıkları yanılgılara..
Öyleyse sevgilim, ne sorarım tanıdıklarımıza fikrini, ne kızarım.
Ben suskunluğumun içinde nakış misali işlemeye devam ederim sevgimi.

Eşit yetişmedik belli, farklı yollardan geçerek geldik bugüne. Çocukluk çağı öğretilerimiz, sevgiyi öğrenme şeklimiz aynı değil.
Ben, doğru inançların verdiği güçle öğrendim hayatı ve büyüdüm.
Sen, yanlış inançların, bilmeden yapılan hataların mağduru oldun belki.
Çocuk yüreklerin aldığı yaralar çabuk kapanmaz sevgilim bilirim.
Sana, düşünsel bir noktada hislerini anlamaya çalışarak eşlik ederim.
Şimdiki zaman, geçmiş ve gelecek ortasındaki bir an,
Bırak kendini ve hisset yaşadığımız anın içindekileri.
Aşk, belki bütün kitapların yazdığından da öte bir şey.
Aşk belki öyle yüce, öyle kutsal ki, herkese kısmet bile değil.
Şans kelimesinin dilimize pelesenk olması, işte bundan gerekli sevgilim.

Farkında mısın bilmem, şöyle bir bak etrafımızdaki insanlara.
Kim biliyor hayattaki değerlerini, kim kendinden emin yürüyor.
İnandıklarının arkasında durmaktan korkanlar çok fazla.
Duygusal deneyimlerimizin yaralarını sarmak da zordur bazen.
Kaçmadan, sabırla ve mutluluk avucundayken yine de acıdan öğrenmek kaçınılmaz.
İşte bütün mesele bu belki de; acının kaçınılmazlığıdır hayatımızı değerli kılan.
Aklım hep duygularımın eleğinden geçip işte bundan sana çıkıyor sevgilim.
Son sözüm bundandır her seferinde şükrana yakın, varlığına minnettar.

İronik bir tarafı var belki aşkımızın dışarıdan bakan birine göre.
Mutluluk inançlarını sorgulasınlar derim söz edeceklere bizden önce.
Hayata ne verdin de ne vermedi; sorarım sevgilim aşkımıza gölge düşürenlere.
Aşk; kendime güvenmektir, koşulsuz inanmaktır gözyaşımın aktığı yerde bile.
Mutluluk, parmak izi misali kişisel bir deneyim bence sevgilim.
Aşk bakıldığında, mutluluktan çok acıya karışık gibi görünse de,
Duygularımız, düşüncelerimiz hatta davranışlarımız değişse de,
Parmak izi, yazgı gibi değişmiyor sevgilim.
İşte son sözüm, karmaşamın özeti;
Seni seviyorum…
Parmak izimsin…