Gözde Hatiboğlu - Hangi Masalda Bıraktım Kalbimi

Hangi masalda bıraktım kalbimi düşünüyorum, bulamıyorum. Külkedisinin hayalini süsleyen prense ulaşana kadar çektiği acı mı takıldığım. Pamuk prensesin ölüm uykusunu hayata çeviren beyaz atlı prens mi kurtarıcım. Ne zaman öğrendim ben aşık olmayı ya da kendi aşk masalımı seninle mi yazdım. Tutkuluydum, kendimden ötede bir yerde sevdim, zorlandım yine de aşktan gitmedim. Her kalış daha derin bir sevgiye taşıdı beni, hayatla düelloya girdim. Cesaretine yenilip, kan revan içinde kaldıkça tekrar dirildim. Aşk kazandı ben gülümsedim. Seven kalplerin gücü tükenmez demişlerdi, işlemişim bir zamanlar zihnime. Gördüm gerçekmiş, tükenmedim.

Şimdi seni tanıdığım ilk günü düşünüyorum. Gerçeğimi sorguluyorum. Dilimde korkak bir kelime, dudağımdan utanıyor çıkarken; keşke. Kendime bile söylemeye korkar halde seni tanımamış olmayı düşünüyorum. Çaresizlik nefesini keser mi insanın. Gözyaşım bitmemeye kararlı sürekli akıyor. Yastık yorgan ıslak uyanıyorum sabahlarda, güneş sanki kiracı gidiyor, kararıyorum. Çaresizliğime ağlıyorum, bana üzülmeyi öğrettin canım, buna ağlıyorum. Sessizlik yokluğunu düşündükçe derinleşiyor, korkutuyor. Benim yokluğum oluyor sonra senin yokluğun, daha çok korkuyorum. Oysa öyle güzel bir zaman içindeyiz ki. Birbirimizi öyle iyi anlıyoruz ki. En yakın yerdeyiz içimizde, sessizliğin konuşması bile yetiyor bize. Seni seviyorum demek hiç bu kadar güzel olmamıştı diyorum. Bunlara rağmen gözlerimdeki hüznü fark ediyor biri. Aynalara küsmüş yüzün diyorlar. Farkında olmadığımı söylüyorlar. Dağılıyorum. Ne olur bak gözlerime de söyle en iyi sen bilirsin, kendimi mi kaybediyorum.

Yorgun bir Cuma günüyle başlamıştım yazmaya, Pazar oldu. Zihnim de, sağ elim de ağrıyor. Yazıyorum. Kelime yetersiz kalıyor bazen yine de içimdeki isyan durmuyor. Ben nerde yanıldım sevgilim diyorum. Bunca yıldan sonra ne yapmadım da ikna edemedim seni, ne yapmadım da inandıramadım aşka yüreğini. Hangi yeri eksik kaldı masalımın. Yoksa aynı masallarla mı büyümedik biz anlamadım. Seni sevmek zaten her zorlukla baş etmeye yeter, nerde yetersiz kaldım. Hayatının neresine dokunamadım. Aşk mı sandım içimdekini. Seni başkasıyla mı karıştırdım. Keşke demeye nerde başladım. Ağlamayı nerde öğrendim.
Seni suçluyorum şimdi bunları düşündükçe sevgilim. Suçluluğu üstüne salmamak için çok uğraştım oysa. Suçlusun işte, geldiğimiz noktanın da aşkın da günahı yok. Tanrı şahitlik etti hep bize, duamı sakladım. Keşke kendine de bana da bunu yapmasaydın.

İnsan kendinin katili olmaz bilirsin sevgilim. Aşk, aşık olana zulmetmez üstelik sevgilim. Aşkı görmeyene, kıymet bilmeyenedir zulüm. Şimdi bütün zulümler senin. Suçluyorum artık kusura bakma. Beni senden daha çok seven biri mutlaka var, buna rağmen seçimim sendin. Ya seni sevgilim.. Benden daha çok seven birisi olacak mı dersin