Gonca Özmen - Küskün

Aldım denize bıraktım yüzünü sessizce
Suda dalgın bir mitos bir balığın ağzından

Kentleri anlayınca gördüm mahcup serçeleri
Saçaklar küskün ahşabın dilinden

Gürültüsünü emziremez olmuş toprak
Bir ağaç gölgesine uzanıvermiş bir ev

Günler de ölüp gidiyor anılarını yazamadan
Giderek eskiyor akşamın sesi

Ve sen alacakaranlıkta belli belirsiz anımsanan Uzunca bir yolu gider gelirdi gözlerin

Beni öpersen tüneklerim dağılır zamana
Avlun olurum arsız otun

Ah! Dinsel diyalektik: arzu ve günah
Saklarım tenimde kumaşa batan iğneyi

Ağırlaşır taş plak, kan kesilir gece
Sonrası ürkü, bir çağ yenilgisi

Söz soyunup çıkarken kabuğundan
Saydıkça çoğalıyor saydıkça hamam böcekleri