Aslında vazgeçtiğin zaman asıl süreç başlıyor.. Zor bi süreç, Dayanılması, katlanılması zor olan bi süreç. Sanki herkes üstüne geliyormuş gibi, Hayattan ve insanlardan soğumuşssun gibi. Aslında İnsanların ve hayatın suçu yoktur. Tek suç sendedir. Zamanında yaptığın aptallıkların bedelini ödeme zamanıdır. Er ya da geç, olması gereken şeyi yaşıyosundur, ama sen bunlardan başkalarını sorumlu tutarsın. Bazen aklına getirirsin, bir kere daha lanet edersin, tükürürsün, ya da bi sigara daha yakarsın. Çare olacağını düşündüğün her şey seni yanıtsız bırakır. Boşluğa düşersin de kimsenin haberi olmaz.. Aslında vazgeçmek; Hayatla didişmektir, hayata tutunmaktır, yanlışları görmektir, yeni yollara demir atmaktır. Zordur belki vazgeçmek, Lakin yolun sonu elbet aydınlık olacaktır. Vazgeç, her şeyden.. Seni sevmeyenlerden, Sana üstten bakanlardan, Sana yanlış yapanlardan, Vazgeç ki hayatına doğru insanları sok.. Kopardığın bağını tekrar bağlama, Çünkü; Yıkanan çamaşır eski rengini bulmaz...