François Vıllon - Ölüm

Bu yokluk yedi bitirdi bizi
Ağlayıp sızladık yürekten:
"Adam sende... deyip geçmeli
Ne bulduk sanki inlemekten
Ne sen varlıklı ne de ben,
Çul giyinip ömür sürümek
Hoş değil mi o beylerden?"

Neler göçtü şu dünyadan,
Ne uslusu kaldı ne delisi,
Göçüp gitmişler tümü buradan
Çoluğu çocuğu, alisi velisi
En güzeli, dekoltelisi.
Dulu, zengini ayırmaksızın,
Şıkını, orta hallisini
Ölüm gelir bulur ansızın.
İster Paris olsun, ister Hèléne,
Acıdır acı ölümün kancası.
Son demde soluğundur kesilen
Yüreğine acılar dolası
Tanrı bilir terden yanası
Lokman Hekim bulamaz çare
Artık ne kardaş kavgası
Düşecek herkes başı derdine.

Bir burnumuzdu ezilmeyen,
Ölüm okudu canımıza,
Şimdi ne can kalır, ne ten
Ölüm dayandı kapımıza,
Bir kez yazılmış alnımıza,
Kız da kadın da yalan bütün
Ölüm almış gemiyi azıya
Ölüp gideceğiz bir gün.