Fatih Serçe - Mısralarda Üşüyen Akşamlar

Akşamlar üşüyor şimdi mısralarda,
Sonbahar mahallesinin, Eylül sokağında
Şaşkın bir ağustos böceği gezer,
Soğuk dalların sarı yapraklarında..

Gül dallarına dağılmıştı saçların.
Dikenler yalvararak ellerini öpüyordu.
Parmaklarım titreyerek bir goncaya uzandı,
İşte o gün gece ile gündüz birbirine karıştı...

Akşamlar üşüyor şimdi mısralarda,
Sessiz çığlıklar savuruyorum tüm sabahlara.
Neden benden kopuyor hep bu acı ses?
Neden sonbaharda herkes uykuda?

Ben değişmem hiçbir şeye,
Üstümdeki tek ruhu bile,
Beni öyle ısıtmalı, öyle yakmalı ki bu gönül!
Başımın rüzgara her değişinde...

Akşamlar üşüyor şimdi mısralarda, İnadına yazacağım, bu hortlak karanlıklara,
İnadına!
Rezil olsam da..

Perde perde doğarken güneş dağlardan,
Yürümek gün doğumuna doğru patika yollardan.
Sessizce eğilip kulağına,
Haykırmak içindeki sırrı, doğa uyanmadan...

Akşamlar üşüyor şimdi mısralarda,
Nasıl titriyorlar beyaz kağıtlarda,
Uyku çanları çalıyor gözlerimde,
Onsuz, onunla dolu şu eylül sabahında..

Yorgun bir yaşamın kederli yollarından çıkıp geldim.
Düşünmeden, hesapsız ve zamansızca hep sevdim.
Kurtuluş özümde, özüm hep bende,
İşte ben böyle özümde eridim
Üşüyen mısralarında akşamların,
O çığlık, göklerden inen toprağa,
Hep bendim...